BIAŁACZKA KOTÓW

Białaczka kotów jest chorobą przewlekłą i niestety nieuleczalną. Nazwa jest myląca, gdyż sugeruje chorobę nowotworową. W rzeczywistości, tylko w niewielkim odsetku przypadków ma ona taki charakter. Choroba ta znana jest od 1964 roku.

Przyczyny

Białaczkę wywołuje retrowirus FeLV. Źródłem zakażenia są koty domowe. Zakażony kot wydziela zarazek ze śliną, kałem, moczem mlekiem i innymi wydzielinami. Głównym nośnikiem jest jednak ślina. Ze względu na dużą wrażliwość wirusa na działanie środowiska zewnętrznego (w temparaturze pokojowej traci zakaźność w ciągu kilku minut) do zakażenia potrzebny jest dłuższy, bezpośredni kontakt z chorym zwierzęciem. Dlatego też najczęściej choroba przenosi się podczas lizania, z zarażonej matki na potomstwo lub podczas zabaw między kociętami. Ma to szczególne znaczenie wobec faktu, że właśnie młode koty są najbardziej podatne na tą chorobę. Już po 16 tygodniu życia nabierają większej odporności. Starsze koty zarażają się gdy przebywają w większych grupach, w niewielkich pomieszczeniach i korzystają np. z tych samych misek lub dojdzie między nimi do pokąsania. Możliwe jest również zakażenie śródmaciczne.
Najczęściej na białaczkę chorują osobniki młode, do dwóch lat.
Koty które zetknęły się z wirusem białaczki mogą zareagować w trojaki sposób:

  1/3 osobników trwale się zakazi wirusem. Będą jego siewcami do końca życia. Żadko kiedy żyją dłużej niż 3 lata.

  1/3 - przejdzie krótkie zakażenie po którym uzyskają odporność na wirusa do końca życia

  1/3 - nie zarazi się, nie nabierze więc odporności.

Objawy i przebieg choroby

Najczęściej w wyniku białaczki koty zapadają na niedokrwistość aplastyczną, która objawia się chudnięciem. Następnie zwierzę staje się apatyczne, traci apetyt, a błony śluzowe stają się blade. Węzły chłonne są powiększone i pojawia się niewysoka gorączka. Zwierzę odwadnia się. Często, wskutek osłabienia organizmu, dochodzi do wtórnych infekcji innymi wirusami. Objawia się to zapaleniem dróg oddechowych, zewnętrznych przewodów słuchowych, dziąseł, przewodu pokarmowego, ropniami, trudno gojącymi się ranami.
Nowotworami jakie najczęściej rozwijają się w wyniku zakażenia białaczką są mięsaki limfatyczne. Lokalizują się najczęściej w grasicy, przewodzie pokarmowym lub przyjmują formę rozsianą. Doprowadzają one zawsze do wyniszczenia i odwodnienia organizmu. Na skutek zmian nowotworowych może dochodzić do objawów nerwowych: trwałe rozszerzenie źrenic, niedowłady, porażenia kończyn, przeczulica, nietrzymanie moczu.
Białaczka jest uznawana za jedną z głównych przyczyn bezpłodności kotek. W wyniku infekcji śródmacicznej u ciężarnej kotki dochodzi do zamierania i resorpcji płodów.

Leczenie

Białaczka niestety jest chorobą nieuleczalną. Można opóźnić jej rozwój, ale nie da się go zatrzymać. Leczy się przede wszystkim objawowo, co polega na nawadnianiu, zapobieganiu i leczeniu wtórnych infekcji. Podaje się antybiotyki, środki przeciwzapalne, przeciwbólowe, leki stymulujące odporność i witaminy. Zwierzę powinno być często odrobaczane i odpchlane, a także szczepione na panleukopenię i katar koci aby uniknąć tych infekcji. Długość życia chorego kota zależy od leczenia wtórnych zakażeń, zapewnienia przez właściciela dobrych warunków bytowych i braku stresu.

Profilaktyka

Przed białaczką możemy swojego ulubieńca zabezpieczyć szczepionką. Dotyczy to przede wszystkim kotów mających kontakt z innymi kotami (wychodzących na dwór bez opieki, biorących udział w wystawach, pokazach). Kocięta otrzymują z mlekiem zaszczepionej matki przeciwciała przez ok. 4 tygodnie. Zaszczepić je możemy w wieku 8-12 tygodni, drugi raz w odstępie 3-4 tygodni. Potem szczepimy co rok. W przypadku szczepienia kota dorosłego (przed planowanym wyjazdem, kryciem) szczepionkę podaje się również dwukrotnie w odstępie 3-4 tygodni. Drugie szczepienie powinno się odbyć co najmniej na 3 tygodnie przed planowanym kontaktem zwierzęcia z innymi kotami. Przed szczepieniem konieczne jest wykonanie testu ELISA przeciwko białaczce i uzyskanie wyniku negatywnego. Przy szczepieniu tym istnieje duże ryzyko wystąpienia mięsaka poszczepiennego.
Aby uwolnić hodowlę lub inne skupisko kotów od wirusa białaczki należy zrobić wszystkim zwierzętom test ELISA. Następnie odizolować osobniki zarażone. Po 12-16 tygodniach trzeba powtórzyć badanie gdyż mogły być koty w tak wczesnej fazie choroby, że nie wykazywał jej jeszcze test. Zwierzęta trwale zakażone należy trwale usunąć ze stada. Wystarczy ich izolacja. Pozostałe koty powinno się co roku badać na obecność wirusa białaczki.
Przed wprowadzeniem nowego zwierzęcia do stada, powinno się je dwukrotnie w odstępie 12 tygodni skontrolować testem ELISA.